Ik stond aan water

TEKST

woensdag 13 mei 2015 om 16:53 uur.    |    Terug naar Gedichten
Dit werk werd reeds 2287 maal bekeken.

IV 

Ik stond aan water

door die brand te ontcijferen, smeedde ik mijn eigen eenzaamheid, Pablo Neruda

Ik stond aan water en stond er alleen. Ik, van verre gekomen die

mij dichter toedicht, de tijd herijk, tijdloos op woorden wiegen wil.

De deining overrompelde en ik hoorde een fluistering tussen land

en zee, een koestering van weleer. Op de blinkende laarzen van  

water spiegelde mijn verleden heen en weer.

Aan de vloedlijn bleef de reiger dreigen. Als een kikker kwaakte ik

verlangend naar het vaarwel van mijn weg kabbelende muze, een

vaarwel na meer in meer; een vaarwel doder op een doods klavier.

Na zoveel meer bleef ik in dat ooit op sporen.

Las Galletas, Tenerife, mei 2015