Ontmoetingen: Kari Bert van Lumen Numen en tricolore vreugde op 21 juli

TEKST

zaterdag 23 juli 2011 om 09:31 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 4455 maal bekeken.

 
Tricolore vreugde en Kari Bert van Lumen numen.

Omwille van dat aanhoudend, druilerige regenweer zou zelfs een kaalkop zijn haar willen afscheren. Ondanks de hoge vochtigheidsgraad heb ik op weg naar Oostende nagenoten van de magistrale orkestratie van deze week. Het begon met prachtige regimejournalistiek van Luk Van der Kelen in Het Laatste Nieuws en de immer, gutturale Hugo Camps in De Morgen. Het werd gevolgd door de bejubeling van’ The King’s Speech’- poujadisme, stevige lichaamstaal enzovoort en zoverder- door de obligate ‘Flamands de servive’: Francesca Vanthielen van de G-1000, Herman De Croo en de ‘morele’ gezagdrager Willy Claes, een Ibramco(1), ziekenkas en Augusta-specialist. Ook Marc Reynebeau mocht op het militaire defilé niet ontbreken. Ik verpinkte voorwaar een traan want ik herkende geen enkel voertuig meer uit mijn dappere maanden. Zelfs de Vigneron, fabriqué par FN of S.A.Herstal was nergens meer te bekennen. O jerum, o quae mutatio rerum.
Als roemrijk Belgisch onderofficier, afgekapt Kroo, werd ik in 2004 door Flahaut, de toenmalige minister van defensie, eervol uit het reservekader ontslagen. Dus met een diploma én met een lat meer. Iemand die zichzelf respecteert noemt mij voortaan ‘chef’. 
Verder gaf de toetreding tot de onderhandelingstafel door Wouter Beke op Facebook aanleiding tot veel tricolore vreugde. Want zie op onze nationale feestdag waren de recent opgeblonken bollen net niet van het Atomium gevallen en Manneke Pis bleef… Juist ja, u hebt het goed geraden.

Ik ontmoette hem via Facebook en tussen ons ontspon zich een levendig mailverkeer. Alleen al voor zo een ervaring blijf ik hardleers verslaafd aan dit sociale netwerk.
Op weg naar Oostende dus, met tjirpende ruitenwissers, naar Kari Bert, dichter en beeldend kunstenaar.
Hugo Claus schonk hem de naam ‘Kari’ na een weddenschap voor 100 Belgische frank. Einde de jaren vijftig was dit overigens een keurig bedrag. Zijn echte voornaam is Oscar. Hij studeerde journalistiek in Brussel en wijsbegeerte aan RUG. Zijn professoren waren onder andere Leo Apostel, Diederik Batens en Etienne Vermeersch. In Oostende was hij bevriend met dichter en beeldend kunstenaar Marcel Van Maele, in die tijd nog zonder zijn  wilde en extravagante haren.

Toen zij elkaar voor het eerst ontmoetten vroeg Wannes Van De Velde hem‘ Da Broabants van aa, van woar komt da?’. Het Antwerps van deze troubadour, blonk met een warme ‘patat’ in de mond’(2). Hij was samen met Kari lid van Lumen Numen, een

kunstenaarscollectief. Dit gezelschap bestond uit Mark Meekers, Serge Largot, Fred Bervoets, Rudi Polder, Ben Koelman, Roger Wouters en de Gilberte Deleger, Kari’s echtgenote. In 1967 kwam deze internationale schilders- en beeldhouwersgroep tot stand. Kari Bert, Largot en Marcel Rademakers (Mark Meekers) namen het initiatief met steun van de criticus Philip d’Arschot en dichter Erik Van Ruysbeek. ‘We wilden reageren tegen het zielloos avant-gardistisch “gemodder” en meenden dat inhoud primair moest staan en niet het experiment om het experiment’. (2)
Kari Bert nam deel aan de eerste expositie in Galerij Campo op de Meir te Antwerpen.  Bazaine van de Nouvelle école de Paris was eveneens aanwezig.
 
Lumen numen, de lichtstroom die zich via een hogere macht manifesteert, heb ik in samenspraak met Kari vertaald naar het vrijere ‘Betrachting van het licht’
Zo wordt voor de vrijzinnige Kari Bert het heilige, metafysische aspect vermeden. Dit in tegenstelling tot de bovenaardse Wannes: “Ik ben er veel van vergeten, maar de hoofdlijnen, het lucide geloof in de mogelijkheid het pure licht te bereiken, zijn wel blijven hangen. Daarover kan ik nog veel kwijt. Het metafysische licht! De hoop, het geloof en de liefde! We hadden er de slag van weg. Het verlangen naar zuiverheid... deed ons dromen van een witte, ongenaakbare ruimte. Maar paters waren we niet, we bewogen ons, noodgedwongen, in de wereld, en daar was de ascese van een kale cel ver te zoeken. We bootsten die dan maar na binnen de enclave van onze kunst, onze prille picturaliteit.” (3)
Kari blikt met een warm hart terug op de aangename samenwerking.
Naar hij heeft vernomen werd het project letterlijk op het strand van Oostende begraven door de ‘Napoleon’ van het gezelschap, Serge Largot samen met Roger Wouters.
Andere –ismen en de mosselpot van Marcel Broodthaers hadden inmiddels hun intrede gedaan.

Kari Bert heeft vele tentoonstellingen op zijn naam staan. Ik som er enkele op: in de ULB te Brussel, in de St Pietersabdij te Gent en tijdens ‘ Die Brücke zu Ensor’ te Düsseldorf.

Vele dichters hebben een liefde voor katten. Ook Kari. Wanneer ik tijdens het gesprek aan tafel een foto wil nemen kan ik op geen enkel moment de poes des huizes ontwijken. Haar naam is Piedjoup.

 
Bij de eerste editie van de Melopeepoëzieprijs waarvan ik jurylid ben, werd het gedicht
‘Zondag’ van Gilberte Deleger genomineerd. Zij was hierover zeer opgetogen en keek ernaar uit. Twee dagen voor de prijsuitreiking in Laarne is zij plots gestorven.
Met het genomineerde gedicht van Gilberte Deleger hieronder, breng ik een klein ‘In Memoriam’.

Zondag.

Koeien in hun beste kleed
bekroond met schele uiers
hebben de mestkar ingeruild
voor de zondagse Mercedes.
De landman is vandaag chauffeur
en zal na de mis ons here loven
die de brouwers heeft geschapen
uit een ribbe van Diogenes.
De wijven loeien met mekaar
over de modeshow en de coiffeur
het wasmachien de reumatiek
de diarree van tante non
en of ze’t nu nog lang zal rekken
want een koe kost een koe
en’t trouwfeest van de dochter
kost een stier en binnenkort
een kalf en Dallas was weer goed
het weer is slecht
voor de maïs en onze Jan
is schoolmeester in Schellebelle…

Ik heb de boerenpsalm
Stukgebeten!
                           
                                      Gilberte Deleger.

Ik werp nog een blik op zijn laatste werk en schud hem de hand. De tekening van zijn vrouw en die van Kari, die ik na afloop van ons gesprek meekreeg zal ik koesteren als een schitterend juweel. Zo ook ‘ Wat blinde voeten vertrappen laat ik in mijn tekeningen herleven’, een vers dat ze bij een van haar werken schreef.

Een pracht van een druilerige dag heb ik op 21 juli mogen beleven. Dank u Facebook.
Nergens zag ik echter een veelkleurige regenboog.
Frank De Vos.

(1) http://nl.wikipedia.org/wiki/Ibramco-affaire

(2) Het ‘Doel’ van Wannes Van De Velde, Mark Meekers.

(3) In de Tijd (notities 1987-1993), Paradox Pers, Antwerpen, 2000, p.226.