Over wijn op moslims en kinderen van honden |
TEKST  
|
zaterdag 25 september 2010 om 09:30 uur. | Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1751 maal bekeken.
Laatst ‘Death in Gaza’ gezien, een documentaire over het leven in Rafa. James Miller, een Britse documentairemaker, trok in 2003 samen met zijn collega Saira Shah naar de Gazastrook. Ze zouden er inzoomen op de Palestijnse kinderen die opgroeien tussen de rondfluitende kogels en in een klimaat van haat worden klaargestoomd voor de Jihad. Er zijn weerom de zoveelste vredegesprekken bezig. Ik breng Naïm Khader hier graag in herinnering. Omdat ik deze man niet mag vergeten. Meer info op: http://fr.wikipedia.org/wiki/Na%C3%AFm_Khader .jpg)
Ahmed en Mohammed, allebei twaalf, zijn onafscheidelijke vrienden, houden van voetbal en knutselen replica’s van Kalashnikov’s in elkaar. Ze maken nepbommen om naar Israëlische tanks te gooien. Najla (16), een jong meisje verloor al acht familieleden in het conflict en ziet tijdens de opnames nog een familielid sterven. ‘Audiatur et altera part’; zoals het past wilde Miller ook portretten maken van Israëlische kinderen. Maar zover kwam het niet. Hij werd tijdens de opnames doodgeschoten door een Israëlische beroepssoldaat, een bedouin, een Arabier.
Naja is nu 23, misschien getrouwd en heeft ze kinderen. Ahmed en Mohamed zijn ondertussen 19 jaar oud. Leven ze nog? Zijn ze omgekomen tijdens de laatste Gazaoorlog? Hebben ze ondertussen een bommengordel aangetrokken? Wie weet? Beide jongens hadden het tijdens de uitzending over de Koran en het martelaarschap dat ze bewonderde. Het kleine zusje van Naja, 3 à 4 jaar oud, zei op een bepaald moment dat Joden kinderen zijn van honden. Dit kneep mijn keel dicht. Hoe verziekt is dit conflict wel niet?
Het gaat dus nog steeds goed met het geloof in Goden; de Jahwehs en Allahs, van de neocons tot de Wahabieten, het geloof met zijn schitterende invloed op de rijke cultuur, de tempels, moskeeën en kathedralen die wij er voor bouwen. De verschrikkelijke dogma’s van geloof en ideologieën blijven overeind. Zo kapt men wijn over moslims en worden Joden kinderen van honden genoemd. Dit dier betekent heel wat in de Arabische wereld. .jpg)
Tijdens mijn laatste jaar aan mijn gezegende Alma Mater, de K.U.Leuven was ik lid van ‘De Kring voor Internationale Betrekkingen’. Regelmatig werden er gastsprekers uitgenodigd en zo ontmoette ik Naïm Khader, de vertegenwoordiger van de PLO bij de Europese Gemeenschap. Nakeuvelen is nog steeds één van mijn favoriete bezigheden. Na afloop van zijn voordracht dronken we met enkelen nog iets op de Oude Markt.
Naïm Khader sprak de woorden die voor altijd op mijn trommelvliezen zijn verheven. Hij droomde van een seculiere, dus niet-religieuze staat waarin iedereen, ongeacht geloof of overtuiging, onderdak kon krijgen. Zeker in dat Midden-Oosten, vergiftigd door het Groot Gelijk, zijn dergelijke stemmen zeldzaam en om te koesteren. Omdat ze afwijken, niet voor honderd procent partij kiezen of de eigen zijde sterk kunnen relativeren. Tijdens de Zesdaagse oorlog bezette Israël het laatste deel van Palestina dat het nog niet had veroverd tijdens voorgaande conflicten. Het werd een keerpunt in zijn leven.
Naïm Khader was een bijzondere diplomaat die goede contacten onderhield met de Joodse gemeenschap. Op 1 juni 1981 werd hij voor zijn woning in Brussel neergeschoten. De moordenaar werd nooit gevonden. Zijn seculaire visie werd hem bij bepaalde Palestijnse fracties niet in dank afgenomen. Er kwam wel een showproces tegen Hesjam Rajeh, een Irakees, die door de jury werd vrij gesproken. Hij was de pleitbezorger voor een rechtvaardige oplossing, een pragmaticus, een voorstander van het haalbare.
Tijdens de reportage dacht ik terug aan deze bijzondere man en ik ben er van overtuigd dat hij de mijlpaal is geweest die mij nog steeds in mijn overtuiging sterkt dat een seculiere staat, de meeste kansen biedt op een rechtvaardige samenleving, dat deze een pluralistische maatschappij kan waarborgen. Een seculiere, pluralistische staat kent nu eenmaal aan niets of niemand het exclusieve recht toe wat de andere moet denken of doen.
Frank De Vos
