Vorm, de mal van menselijkheid. Benno Barnard.

TEKST

vrijdag 3 september 2010 om 11:48 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1425 maal bekeken.

Benno Barnard heeft een zalige, scherpe pen. Hij is gezegend met de kracht van de ironie en me dunkt Anglicaan, lid van de Engelse staatskerk. Ik lees hem graag. Ik ben dol op deze oranje medemens. Elke week kijk ik uit naar zijn strapatsen op zijn Knackblog. De grootse verwezenlijkingen van onze Joods-Christelijke cultuur krijgen bij hem altijd voorrang op andere, de Islam in het bijzonder. Weerom geloof, altijd dat geloof met zijn grote gelijk. Nooit mag geloof aan kritiek worden onderworpen want dan toon je geen respect .Dan ben je beledigend. Mannen kunnen/mogen van mening verschillen over auto’s, voetbal en politiek. Vrouwen kunnen/ mogen van mening verschillen over wasmachines, vibrators en lingerie. Maar over geloof doe je best geen uitspraken. Een gelovige blijft onaantastbaar en mag niet op de vraagbank worden gelegd. Onder de mom van ‘vrijheid – blijheid’ is deze hybris van alle tijden….

Zij werd 21 jaar oud maar door omstandigheden is het altijd een kind van 7 jaar gebleven; een guitig, vrolijk zorgenkind dat meer dan 10 operaties onderging.
Deze week was ik op de uitvaart van dit jonge leven en behoorlijk onder de indruk van de woorden van haar oom die, netjes in een pak met das gestoken, de aanwezigen toesprak. Ofschoon ik een Rooms product ben van een Latijn -Grieks internaat van een Eucharistisch college, ontsnapt me al jaren de gang van zaken tijdens een uitvaartdienst. Voor mij is dit zinledig en ik heb vooral rondgekeken naar al de aanwezigen. Ik moest denken aan de terechte woorden van Barnard die hij een tijdje terug optekende onder de titel ‘Vorm is de mal van menselijkheid’:

Iemand die in vrijetijdskleding op een begrafenis verschijnt, propageert het dogma dat alles wat lekker is ook goed is. Daartegenover staat de zelfbeheersing van de bourgeois, misschien een varken, zoals Brel keelt, maar deze spleethoevige is tenminste aangekleed. Hij krabt niet in zijn kruis, ook al jeukt het. Hij spuugt niet op de grond en hij vreet niet met zijn handen. Allemaal kleine symbolische gebaren die zeggen: ik sla jou niet op je gezicht, zelfs niet als ik er zin in heb. Burgerlijk fatsoen drukt het tegenovergestelde van moordlust uit. Daarom heb ik zoveel waardering voor mensen die in een gestreken hemd rondlopen, een punt waarop ikzelf helaas een hopeloos Boheems falen tentoonspreid. Het afschaffen van de zelfbeheersing… maar laat ik niet op het stokpaard geheten mei ‘68 klimmen. Ik zeg enkel dat dictaturen floreren als de talentlozen in plaats van zich te moeten beheersen hun rancune mogen uitleven.

Op deze uitvaart streelden de witte Nike’s, de blue jeans, shorts en andere makkelijke, veelkleurige hedendaagsheden mijn oogleden. Ik heb nu het succes van Coca Cola, Pizzahutten, Mc Donalds enz. begrepen. Zij zijn er in geslaagd om onze smaakpapillen weg te slijpen tot een makkelijk te kauwen en door te spoelen geheel. Nog enkele jaren en bij warm weer verschijnen de strings en monokini’s op slippers, de mannen met toonbaar borsthaar in boxershort, of in een overall die op een drafje komen aanlopen.

Op mijn doodsbrief, mijn laatste faire-part komt mijn laatste dwingende verzoek: ‘Gelieve ingetogen, aangepaste kledij te dragen’. Toen ik vijftig werd heb ik al enkele epitafen bij elkaar geschreven. Uit de drie onderstaande zal ik er ooit een kiezen:
GRAFSCHRIFT 1

HIER LIGT FRANK DE VOS
BIJ LEVEN EEN TEGENLEVER
GESTORVEN AAN TEVEEL GEZEVER

GRAFSCHRIFT 2

HIER LIGT FRANK DE VOS
HIJ LIGT HIER DOOD TE LIJKEN
OM DE FISCUS TE ONTWIJKEN

GRAFSCHRIFT 3

HIER LIGT FRANK DE VOS
BIJ LEVEN ONTZETTEND NUKKIG
NU LIGT HIJ HIER DOODGELUKKIG

Wat ben ik dus graag een bourgeois. Zo een aftandse, oubollige zeveraar, te links bij rechts, te rechts bij links, de religieuze atheïst, de feminist bij seksisten, de seksist bij feministen, politiek een hopeloze dakloze, meer en meer onaangepast in deze tijden van powerpoints, IPods, beamers en al dat lekkers in modern Nederlands..

Gelet op mijn slecht karakter kan ik het niet laten om bij deze column een foto te plaatsen van een Afghaans kind, zwaar verminkt door een clusterbom dat met de zegen van onze rijke Joods-Christelijke cultuur door de adepten van de Anglicaanse kerk zoals een Tony Blair werd uitgestrooid. Zijn biografie is deze week met veel trommelgeroffel verschenen. Weliswaar met pijn in zijn hart sluit deze gelovige medemens een oorlog tegen Iran niet uit.Wedden dat de missen weerom ten hemel zullen schreien.

Ik blijf het uitschreeuwen.